Monnik Luang Phor Doo

Zijn ouders Put en Puang Puang hebben Luang Phor Doo nooit zien opgroeien tot een jonge man, want ze stierven allebei voor zijn 5e verjaardag. Het weeskind werd opgevoed door zijn grootmoeder en zussen, die hem later naar Wat Pradoosong Dharma stuurden waar hij tot novice (nieuweling) werd gewijd en opgeleid. Hij bleef in de tempel tot de leeftijd van 21 toen hij tot monnik werd gewijd in Wat Sakae door Luang Phor Klun, voormalig abt van Wat Yatikaram.

Zoals de meeste monniken uit zijn tijd, was hij erop gebrand zichzelf te onderwijzen door zoveel mogelijk magische wetenschappen te leren. Hij leerde zowel Dharma als magische wetenschappen van vele senior monniken waaronder Luang Phor Klun, Luang Phor Nueng, Luang Phor Chom, Luang Phor Rod en Luang Phor Pao. Hij reisde ook veel, waaronder vele seizoenen in de jungles van Kanchanaburi en Suphanburi. Er is vastgelegd dat hij in die tijd erg geïnteresseerd was in heilige tatoeages en bijna elk deel van zijn anatomie getuigt van die interesse. Naarmate hij ouder werd, realiseerde hij zich dat deze afschrikwekkende markeringen niet van nut waren voor mensen die spirituele begeleiding nodig hadden, of zelfs om te ontsnappen aan de eeuwige cirkel van het leven. Daarom concentreerde hij zich op meditatie, het ontwikkelen van zijn ziel naar het uiteindelijke doel van zelfzuivering en toenadering tot  Boeddha. Deze methoden werden hem geleerd door LP Klun.

Luang Phor Doo werd ook opgeleid door een andere senior monnik van Wat Pra Yatikaram genaamd Luang Phor Pao, die hem veel magische wetenschappen had geleerd. Door hem leerde hij de geheimen van het maken van doeltreffende amuletten die zijn toegewijden zouden helpen beschermen tegen gevaar.

Luang Phor Doo was erg beroemd om zijn eenvoudige manier om de Dharma van Boeddha te onderwijzen. Hij vertelde altijd een eenvoudig verhaal dat gemakkelijk te begrijpen was en ook hielp om de ware leer van Boeddha te bereiken. Een van zijn beroemdste verhalen heette "Kumarn Hoo-tum", een verhaal over een miljonair die zo gemeen was dat hij niet eens wilde bijdragen aan de zorg voor zijn zoon "Kumarn Hoo-tum" die ernstig ziek was. Uiteindelijk stierf zijn zoon aan zijn ziekte, maar door de genade van Boeddha kreeg hij voor zijn dood een krachtig visioen. Dit visioen herinnerde de jongen aan de barmhartigheid van Boeddha voor alle schepselen. Op het moment van zijn dood voelde hij een overweldigend respect voor   Boeddha, waardoor hij in de hemel reïncarneerde en de naam "Mutta Khuntasi Dhepbutra" kreeg, gezegend om daar in de eeuwigheid te blijven.

"Alleen al denken aan de genade van Boeddha kan veel deugd brengen, en je moet jezelf vaak herinneren aan Boeddha, Dharma en Sangkha, op die manier zul je ook een pad naar de hemel vinden", zei Luang Phor Doo. In een nacht droomde Luang Phor Doo dat hij drie sterren at en nadat hij wakker werd dacht hij zorgvuldig na over dit visioen en concludeerde dat de drie heldere sterren de Drievoudige Edelsteen vertegenwoordigden (de Boeddha, de Dharma en de Sangha).

Dit realiserend begon hij het gebed van de toevlucht in de Drievoudige Edelsteen te reciteren. Hij was buitengewoon opgetogen over deze ervaring en kreeg tegelijkertijd het volste vertrouwen in het vasthouden aan de Drievoudige Edelsteen als de juiste methode die de kern van het boeddhisme leidt. Voortaan besloot hij meditatie op de Drievoudige Gem (en de drievoudige toevlucht) centraal te stellen in zijn meditatiebeoefening.

Luang Phor Doo verwelkomde altijd elke bezoeker ongeacht klasse en achtergrond en hij behandelde iedereen gelijk. Hij stond nooit toe dat zijn helpers gasten tegenhielden of hen de toegang ontzegden. Luang Phor Doo was zich ervan bewust dat veel van zijn gasten van ver kwamen om hem te zien, hem te respecteren en Dharmavragen te stellen. Als bezoekers hem niet konden ontmoeten wanneer het hun uitkwam, zouden ze erg teleurgesteld zijn. Luang Phor Doo toonde liefdevolle vriendelijkheid aan zijn bezoekers en studenten. Als ze interesse toonden in de bemiddelingspraktijk, gaf hij hen graag steun en advies. Hij werd nooit moe van het geven van dharmatoespraken aan zijn volgelingen.

Luang Phor Doo was niet alleen een zeer geduldig man, maar hij belichaamde ook de volledige afwezigheid van arrogantie. Hij was zijn hele leven welgemanierd en behandelde nooit iemand hooghartig. Somdet Phra Buddhajarn (Seng) van Wat Suthat Thepwararam kwam hem eens opzoeken, een van de hoogste hoogwaardigheidsbekleders in de Thaise Sangha, op de tweede plaats na de Opperste Patriarch, die misschien ook beter bekend staat als "Than Chao Khun Sangiam ". Hij kwam om hem te vereren. Hij prees hem ook als zijn leraar. Toen Chao Khun Sangiam klaar was met het betuigen van respect aan Luang Phor Doo gaf hij het gebaar terug, en zo betoonden ze respect aan elkaar. Het was een zeldzame gebeurtenis in een wereld die wordt gedomineerd door machtsstrijd, koppigheid en arrogantie.

Vanaf 1984 begon Luang Phor Doo's gezondheid achteruit te gaan en werd hij vaak ziek omdat hij zichzelf te weinig rust gunde. Hij ontving voortdurend gasten en studenten uit verschillende delen van het land. Zelfs toen hij ernstig ziek was, stond hij erop om dit gewoon te blijven doen. De monnik die voor Luang Phor Doo zorgde zei dat er momenten waren dat hij rilde en gedragen moest worden om bezoekers te verwelkomen. Toch klaagde hij nooit en maakte hij nooit iemand ongerust over hem; hij sprak zelfs nooit over zijn pijn. Later in zijn leven werd hij onderzocht door een arts die vaststelde dat hij aan een hartziekte leed en hem beval rust te nemen en zich te laten behandelen in het ziekenhuis. Hij weigerde dit. Eind 1989 verkondigde hij meerdere malen dat hij zijn fysieke lichaam spoedig zou verlaten. Hoewel hij intens leed, behield hij zijn uiterlijke kalmte door geduldige meditatie. Zijn geest was onaangedaan en sereen, zodat mensen niet merkten dat er iets mis met hem was.

Op dinsdag 16 januari 1990 's middags sprak hij met een van zijn studenten die een Thaise luchtmachtofficier was. Tijdens het gesprek gloeide zijn gezicht en zei hij: "Ik zal geen pijn meer voelen." In de nacht van die dag kwamen veel volgelingen hem bezoeken. Luang Phor Doo zei: "er zijn geen delen van mijn lichaam die geen pijn voelen," en hij bevestigde "ik vertrek." In zijn laatste woorden aan zijn volgelingen waarschuwde hij hen om niet achteloos te zijn en de dharma niet te verwaarlozen. Hij vergeleek meditatiebeoefening met boksen: "Dharmabeoefening is als een bokser in de ring. Je moet meteen beginnen met slaan en niet klooien." Daarna trok hij zich terug in zijn kuti waar hij vredig stierf op woensdag 17 januari 1990 op 85-jarige leeftijd. Op 20 april 1991 werd ter ere van hem een koninklijke begrafenisdienst georganiseerd. Luang Phor Doo heeft 65 jaar van zijn leven in gewaden doorgebracht. Hoewel hij er niet meer is, leeft zijn onderricht voort in de harten en geesten van velen.

Eigenschappen

De grootte van dit realistisch beeld van deze Thaise levensechte monnik is medium (25 cm).
Het meest mooie formaat voor de expressie.
Herkomst: Thailand.
Te koop: 149,00 euro.